Achtergrond
In 1968 vroegen verzamelaars Martin en Mia Visser Christo (1935-2020) een vatenobject te maken voor hun tuin in Bergeijk. Christo maakte een grote stapeling van ongekleurde, gebruikte olievaten, een van zijn laatste werken waarin de vaten in kolommen zijn gestapeld.
In 1977 werd het werk aan het Kröller-Müller Museum geschonken. Sindsdien staat het in de beeldentuin van het museum, op een door de kunstenaar zelf gekozen plek. Het is Christo’s enige permanente buitenwerk met vaten dat toegankelijk is voor publiek.
Een voorwaarde voor de schenking was dat het werk gerestaureerd zou worden. In nauwe samenwerking met Christo werden de vaten vervangen door nieuwe vaten, die een beschermende, gekleurde coating kregen. De aangebrachte kleuren en het type vaten werden door hem bepaald.
In de loop van de jaren heeft het oppervlak van de vaten veel te lijden gehad van weer en wind. Ondanks regelmatig onderhoud en reiniging ging de staat van de coating steeds verder achteruit en werden de stalen vaten aangetast door corrosie. Daarom werd in 1989 opnieuw een deel van de vaten vervangen en werden nieuwe verflagen aangebracht.
Huidige conditie
Inmiddels is het meer dan dertig jaar later en maakt de staat van het kunstwerk een meer fundamentele restauratie noodzakelijk. Materiaaltechnisch en esthetisch is het werk in slechte conditie. Vanwege de gesloten opbouw kon de staat van het werk tot nog toe slechts gedeeltelijk in kaart worden gebracht. Uit voorlopig onderzoek is gebleken dat zowel de vaten als de sokkel in slechte conditie zijn. Er zijn constructieve problemen, er is schade aan verf en coating en er is ernstige corrosie van de vaten zichtbaar. De sokkel is verzakt door constructieve en drainageproblemen en is daardoor niet langer een stabiele basis voor het werk.
Dossieronderzoek
Om het maakproces en de geschiedenis van het werk en de keuze van de kleuren en materialen in kaart te brengen is in 2013-2014 dossieronderzoek uitgevoerd.
Bij de restauratie na de schenking in 1977 zijn er nieuwe vaten gebruikt en ook zijn er vaten opnieuw beschilderd. Daar lijkt Christo dus geen bezwaar tegen te hebben. Daarbij zijn de kleuropbouw van de vaten en ook de vorm en de afmetingen ervan wel van belang.
Het in gerestaureerde werk uit 1977 is het uitgangspunt voor de nieuwe behandeling. De vaten en verflagen mogen er niet gebruikt en roestig uitzien omdat ze in dat jaar nieuw waren.
De restauratie
Eind 2023 is de sculptuur uit elkaar gehaald. De vaten zijn vers geverfd en waar nodig vervangen. De sokkel is in zijn geheel vernieuwd. Zo’n restauratie gaat gepaard met veel onderzoek. Tekeningen en certificaten van Christo en eerdere versies van 56 Barrels, die door de kunstenaar zijn goedgekeurd maar onderling verschillen, hebben als leidraad gediend.
Presentatie in het museum
In het museum is van 1 juni tot en met 20 oktober 2024 een presentatie te zien over dit werk. De geschiedenis van de sculptuur wordt gevolgd aan de hand van schetsen van Christo en foto’s van eerdere versies en restauraties. Ook zijn tekeningen, collages en certificaten te zien.