Vanzelfsprekend
De Amerikaanse kunstenaar Richard Serra zoekt in 1972 in de beeldentuin zelf deze komvormige vallei uit om een nieuw werk voor te maken. Aan de voet van de helling plaatst hij drie enorme stalen platen. Zoals ze daar staan, voor de helft in de valleihelling en voor de helft vrij in de ruimte, zijn het meer schermen; hun aanwezigheid is zo vanzelfsprekend dat het lijkt alsof ze er altijd hebben gestaan.
Denkbeeldige beweging
Het midden van de vallei, precies daar waar de bezoeker optimaal met het werk wordt geconfronteerd, is leeg. De platen blijken niet concentrisch ten opzichte van elkaar te staan en creëren daardoor samen geen middelpunt. Het vertrouwde, naar binnen gerichte karakter van de valleikom is verdwenen en daarvoor in de plaats is er nu een denkbeeldige beweging die de aandacht naar buiten trekt, een ‘spin out’.
Andere beleving
Door de drie platen ontstaat er een andere beleving van de ruimte. Om vat te krijgen op de gewijzigde landschappelijke situatie moet de toeschouwer rondlopen en het werk vanuit verschillende standpunten bekijken. Deze combinatie van een gegeven ruimte, de ingreep hierin en het confronteren van de toeschouwer met de nieuwe ruimte is kenmerkend voor het oeuvre van Serra.
