Anton en Helene zijn als beherend vennoten van Müller & Co hoofdelijk aansprakelijk voor de schulden van de firma, die achter de schermen blijven oplopen. Ze realiseren zich dat de kunstcollectie op het spel staat. Om de collectie buiten het bereik van eventuele schuldeisers te brengen, wordt deze ondergebracht in de op 14 maart 1928 opgerichte Kröller-Müller Stichting. De stichting heeft als doel ‘Het scheppen en in stand houden van een monument, hetwelk een beeld geeft van de geestesrichting van den huidigen tijd, zulks tot nut en genot van de gemeenschap’.

Anton weet, ten koste van Müller & Co, zijn privévermogen weer op het oude peil te brengen. Hij besluit Villa Groot Haesebroek af te laten breken. Het woonhuis van de Kröllers verkeert al enige jaren in slechte staat en Henry van de Velde krijgt opdracht een moderne villa te ontwerpen, die in 1931 wordt opgeleverd.

Dan gaat het met het bedrijf opnieuw bergafwaarts. De kunstaankopen worden tot een minimum beperkt en zelfs het contract met Bremmer wordt beëindigd. Wanneer in 1933 ook de kantoren van Müller & Co aan Lange Voorhout moeten sluiten, wordt de kunstcollectie overgebracht naar de villa in Wassenaar.

Met Müller & Co opnieuw op de rand van de afgrond, lijkt de realisatie van een ‘monument van kultuur’ ver weg, maar de Kröllers geven hun droom niet op. Ze werken aan een plan om het bezit van de Kröller-Müller Stichting – de collectie en de bouwtekeningen van Henry van de Velde – aan de Staat te schenken in ruil voor de bouw van het door Henry van de Velde ontworpen 'Groote Museum' in Hoenderloo. Het landgoed is dan officieel nog in bezit van Müller & Co en zal door het Rijk moeten worden aangekocht. Helene nodigt de minister van Onderwijs, Kunst en Wetenschap, Henri Marchant, uit op de Hoge Veluwe, waar ze hem rondleidt en bevlogen vertelt over haar plannen. Marchant haalt de ministerraad over om een hypothecaire lening van ruim 8 ton voor de aankoop ter beschikking te stellen.

Op 26 april 1935 schenkt de Kröller-Müller Stichting haar collectie aan de Nederlandse Staat, die toezegt ‘de verzameling te zullen onderbrengen in een nieuw te bouwen museum op de Hooge Veluwe’. Op dezelfde dag wordt de Stichting Het Nationale Park De Hoge Veluwe opgericht, met als doel ‘het verwerven, beheren en in stand houden van een Nederlands nationaal park en cultureel centrum op de Hoge Veluwe’. Met een hypothecaire lening van de Staat wordt het landgoed eigendom van de Stichting. Ook jachthuis St. Hubertus wordt met de grondaankoop verkocht, maar Helene en Anton mogen er tot hun dood blijven wonen. Marchants opvolger Jan Rudolph Slotemaker de Bruïne voelt zich echter niet verantwoordelijk voor de erfenis van zijn voorganger. Hij besluit dat het Rijk jaarlijks slechts 10.000 gulden zal bijdragen aan de exploitatie van het museum. Het landgoed is gered, maar de bouw van het 'Groote museum' lijkt daarmee definitief van de baan.