De vreugde over het succes van de nieuwbouw wordt begin 1979 getemperd door acute zorgen over het beperkte aankoopbudget. ‘Een collectie moet groeien anders sterft ze af en dit klemt voor vrijwel geen collectie zo zeer als voor een verzameling van moderne en hedendaagse kunst’, schrijft Oxenaar in het jaarverslag. Ook het personeelstekort is een bron van zorg. In het restauratieatelier bijvoorbeeld, dat het museum ook nog eens deelt met het Mauritshuis en Rijksmuseum Twenthe, werken maar twee restaurateurs. ‘Indien op deze wijze verder wordt gewerkt, zal het ruim 60 jaar duren voor de “urgente gevallen” zijn behandeld.’

Oxenaar is vastberaden de kwaliteit van de tentoonstellingen hoog te houden. Hij weet dit jaar twee exposities te organiseren van Amerikaanse kunstenaars die internationaal in de belangstelling staan. Mouse Museum van Claes Oldenburg, een klein museum met een wonderlijke verzameling objecten van de kunstenaar, en sculpturen en tekeningen van Eva Hesse, bekend om haar pionierswerk in materialen als latex, glasvezel en kunststof.

In de zomer is Pier + Ocean, constructie in de kunst van de zeventiger jaren te zien, met 55 kunstenaars uit Europa en Amerika. Uitgangspunt is Mondriaans schilderij Compositie 10 in zwart wit, dat ook wel 'Pier and Ocean' wordt genoemd en voor de kunst op verschillende manieren een nieuw begin markeerde. Oxenaar is geen voorstander van thematentoonstellingen want ‘de kunst behoort voor zichzelf te spreken’, maar Pier + Ocean maakt de ontwikkelingen volgend op het werk van Mondriaan inzichtelijk. Gastcurator is de kunstenaar Gerhard von Graevenitz, van wie Oxenaar het kinetische kunstwerk 3 diametrale strepen verwerft. Von Graevenitz deelt de tentoonstelling in groepen in, waaronder ‘ruimteconcepten’, ‘toeval’, ‘systeem’, ‘oneindigheid’ en ‘zwaartekracht’, een structuur die Oxenaar weet te waarderen. ‘Als men zich dan nog de belangrijke plaats realiseert die het Pier + Ocean-thema van Mondriaan in de collectie inneemt, wordt duidelijk hoezeer deze tentoonstelling in Otterlo thuis is.'

Ellen Joosten organiseert in het voorjaar een tentoonstelling van het werk van Jean Amado. Het was al lang haar wens om het werk van de Franse beeldhouwer in Otterlo te tonen. De tentoonstelling biedt een representatief overzicht van zijn sculpturen en een reeks tekeningen. Na afloop kan het beeld De la mer, le passage aan de collectie worden toegevoegd.

De zes schenkingen die het museum dit jaar krijgt, zijn volgens Oxenaar een toevoeging op ‘alle belangrijke aspecten’ van de collectie. Museum Sztuki te Lodz schenkt een kopie van de sculptuur Space composition 4 van Katarzyna Kobro. ‘Daarmee zijn we het enige museum buiten Polen waar werk uit de dertiger jaren van drie grote Poolse constructivisten Kobro, Strzeminski en Stazewski te zien is.’ Piet Sanders schenkt de ijzeren sculptuur Gewond 7 van Francesco Somaini, een nieuwe kunstenaar in de collectie. Van de Australische beeldhouwer Ken Unsworth krijgt het museum Suspended Stone , dat volgens Oxenaar ‘één van zijn belangrijkste sculpturen tot nog toe’ is. ‘Daarmee zijn we één der heel weinige musea in Europa en zeker het enige in Nederland waar moderne Australische beeldhouwkunst, die sterk in ontwikkeling is, met een representatief werk is vertegenwoordigd.’ Geert-Jan Visser schenkt een serie voorstudies van zijn villa naar ontwerp van de architect Aldo van Eyck. Samen ‘geven ze een uiterst boeiend beeld van de ideeënontwikkeling voor dit zeer uitzonderlijke huis.’

‘Wij zijn alle schenkers ten zeerste dankbaar voor hun generositeit, vooral ook omdat zo ondanks moeilijker tijden, toch een veelzijdige groei en een hoog kwalitatief niveau van de collectie gehandhaafd kunnen blijven.’

Kort voor kerst wordt een zaal in de Van de Velde vleugel ingericht met werken van Redon uit de eigen collectie en uit de Bonger-collectie, die voor enige tijd aan het museum in bewaring is gegeven. Shinkichi Tajiri; ‘Double Exposure’ toont in het prentenkabinet een serie nieuwe stereoscopische foto’s van de Japans-Amerikaanse kunstenaar. En Pieter Brattinga; affiches voor het Rijksmuseum Kröller-Müller brengt een hommage aan de ontwerper die al twintig jaar lang affiches, catalogi en andere uitgaven voor het museum verzorgt.

Na 30 jaar bij het museum werkzaam te zijn geweest gaat Ellen Joosten op 1 mei 1981 met pensioen. Joosten kiest ervoor om ‘haar museale werkzaamheden af te sluiten’ met een tentoonstelling van Bruce Nauman. De opening van de tentoonstelling is tevens haar afscheid.

Met de tentoonstelling Nicholas Pope wil Oxenaar een representatief beeld geven van de recente ontwikkeling van deze jonge Engelse beeldhouwer. Hij heeft al geruime tijd contact met Pope over de aanschaf van een werk. Dit wordt de 25-delige iepenhouten sculptuur Odd elms, die voor het eerst op de tentoonstelling is te zien. Rini Dippel schrijft in de tentoonstellingscatalogus dat de sculpturen van Pope worden vormgegeven ‘vanuit een diepe verbondenheid met natuur en verleden’. Ook uit een brief van Pope aan Oxenaar blijkt de verwantschap die hij voelt met het museum en met kunstenaars in de collectie. ‘I see what a dept we young English sculptors owe to Epstein, Moore and Hepworth.’

Oxenaar verwerft ook nog twee tekeningen van Pope, Charcoal lump no. I en Red two holes. De Vissers schenken uit hun collectie 3 tekeningen van Walter de Maria, 13 tekeningen van Sol LeWitt en 3 tekeningen van Richard Long, inclusief de correspondentie tussen deze kunstenaars en het echtpaar.

Doordat Oxenaar een krap aankoopbudget heeft, moet hij keuzes maken. Richtingen als Cobra, Pop-art, surrealisme en abstract-expressionisme worden niet of nauwelijks vertegenwoordigd. Hij koopt daarentegen steeds vaker zeer recent werk van Nederlandse en internationale kunstenaars van wie hij een representatief overzicht wil verzamelen. In zijn optiek heeft Rijksmuseum Kröller-Müller niet de taak ‘om op objectieve wijze volledig te zijn, maar om door subjectieve keuze een éénmaal gegeven structuur te vergroten, te verhelderen, te verfijnen en steeds weer mee te nemen naar nu’.