Helene blijft zich onvermoeibaar inzetten om haar collectie te ontsluiten voor een zo groot mogelijk publiek. In 1923 verzorgt ze in de tentoonstellingsruimtes van Lange Voorhout een lezingenreeks voor de Haagse Volksuniversiteit. In 6 colleges behandelt ze aan de hand van haar collectie de ontwikkeling van het realisme naar abstractie in de kunst vanaf circa 1850. Bremmers opvattingen hebben een grote weerslag op de theorie over moderne kunst die Helene zelf ontwikkelt. Net als hij spreekt ze van realisme en idealisme. De realisten leggen de zichtbare werkelijkheid vast, met aandacht voor lichtval, kleureffecten en perspectief. De idealisten verbeelden hun ‘idee’ van de werkelijkheid. Om de verschillen te laten zien plaatst ze steeds twee werken tegenover elkaar, een methode die Bremmer ook vaak gebruikte in zijn lessen. 

Helene beschouwt George Breitner, Henri Fantin-Latour, Paul Gabriel, Isaac Israels, Jean-François Millet, Auguste Renoir en Jan Weissenbruch als realisten. De echte idealisten zijn Auguste Herbin, Juan Gris, Bart van der Leck, Piet Mondriaan en Pablo Picasso. Om de ontwikkeling van realisme naar idealisme te laten zien, toont ze werk van Odilon Redon, George Seurat, Paul Signac en Jan Toorop. Helenes favoriet Vincent van Gogh neemt een bijzondere positie in. Hij is ‘een van de grote geesten van de moderne kunst’ en onttrekt zich aan elke indeling.

Om te laten zien dat het onderscheid tussen het realisme en het idealisme iets is van alle tijden, waarbij de twee stromingen elkaar afwisselen, vult ze ook haar oude meesters aan. Ze koopt een groot werk Venus met Amor als honingdief van Lucas Cranach de oude en Portret van een man van Jacopo Robusti Tintoretto. Op dezelfde manier krijgt ook het veel eerder verzamelde Chinees porselein en aardewerk een theoretische plaats in haar verzameling.

De animo voor de lezingen is zo groot dat Helene besluit haar lezingen te publiceren. Beschouwingen over problemen in de ontwikkeling der Moderne schilderkunst wordt in 1925 in eigen beheer uitgegeven. Het embleem op het omslag, een ontwerp van Henry van de Velde, is een verbeelding van Helenes motto ‘Spiritus et Materia Unum’.

Het is de laatste opdracht die Van de Velde voor de Kröllers uitvoert. Hij verruilt in juni 1926 zijn dienstverband voor een professoraat aan de universiteit van Gent en wordt directeur van het recent geopende Institut Supérieur des Arts Décoratifs de la Cambre in Brussel.

In 1927 gaat Helene in wederom in op een verzoek om haar Van Goghcollectie in bruikleen te geven. 140 tekeningen en schilderijen uit haar bezit worden opgenomen in een grote overzichtstentoonstelling die te zien is in Bazel, Bern en Brussel. Alleen al in Brussel trekt de expositie 30.000 bezoekers. Vanaf augustus 1928 reist de tentoonstelling, uitgebreid met 400 werken van andere kunstenaars uit Helenes collectie, door naar Düsseldorf, Karlsrühe, Berlijn en Hamburg. 

Terwijl de Van Goghcollectie door Zwitserland, België en Duitsland reist, organiseert Helene in haar museum aan het Lange Voorhout solo-exposities van Bart van der Leck, Odilon Redon en, naar aanleiding van diens overlijden, Jan Toorop. Ook presenteert ze dubbelexposities, onder meer van Joseph Mendes Da Costa en Dirk Nijland.

Bij terugkeer van de Van Goghcollectie in april 1929 sluit ze de reeks af met een grote overzichtstentoonstelling waar haar 98 schilderijen, 24 aquarellen en 135 tekeningen van de kunstenaar te zien zijn. De tentoonstelling trekt bezoekers van over de hele wereld.