In het begin van 1966 wordt Oxenaars noodoproep over de staat van het gebouw plotseling urgent. Volgens Oxenaar begint de verflaag van schilderijen die op zaal hangen, waaronder ‘enkele der beste werken van Vincent van Gogh’, te ‘bladderen’. De oorzaak is volgens Oxenaar het ontbreken van een klimaatinstallatie. Hij wil een ‘airconditioningssysteem’ aanschaffen dat ‘op esthetisch verantwoorde wijze in het gebouw is weg te werken’, maar benadrukt dat ‘de enige werkelijke oplossing voor de steeds slechter wordende bouwkundige toestand van het museum is gelegen in een grondige herziening van de fundamenten’.

Omdat het in januari tien jaar geleden is dat H.P. Bremmer is overleden, organiseert Oxenaar een herdenkingstentoonstelling. ‘Aangezien de gehele collectie van het museum […] reeds een monument is voor het werk en inzicht  van dr. Bremmer als kunstkenner’, wordt in de tentoonstelling aandacht geschonken aan Bremmers eigen werk als kunstenaar en aan dat van zijn vrienden en leerlingen, onder wie Bart van der Leck, Jan en Charley Toorop, John Rädecker, Joseph Mendes da Costa en Floris Verster. De tentoonstelling wordt samengesteld uit de eigen collectie aangevuld met bruiklenen van de familie Bremmer. De opening op 5 maart wordt onder meer bijgewoond door Bremmers zonen en dochter, de kleindochter van mevrouw Kröller-Müller en de dochter van Bart van der Leck.

Met het bestuur van het Nationale Park de Hoge Veluwe wordt, na veel overleg en wandeltochten door het terrein, overeenstemming bereikt over de nieuwe grenzen van de beeldentuin. Oxenaar prijst in het jaarverslag de bereidwilligheid van het Nationale Park: ‘Zonder deze tegemoetkoming, waarbij de eenheid van Park en Museum, zoals mevr. Kröller-Müller die steeds heeft gezien, als uitgangspunt werd genomen, zou deze uitbreiding van de beeldentuin niet tot stand zijn gekomen.’

De beeldentuin is van 4 tot 9 hectare uitgegroeid en heeft daarmee ‘de grootte van een flink stadspark’ gekregen. De tuin bevat nu ook een rododendronbos en beslaat de eerste hellingen van de Franse Berg. Via drie opgangen met trappen is het mogelijk een rondgang over de kam van deze heuvelrug te maken. ‘Het padennet werd zo eenvoudig mogelijk gehouden. Het is de bedoeling dat men zich verder vrijelijk door het terrein kan bewegen.’ Het nieuwe deel is ruiger en ‘minder geacheveerd’. De velden zijn met bosgras ingezaaid en zullen niet worden gemaaid. Er is ook een ‘prachtige kleine, tussen de heuvels verscholen, vallei gemaakt’, omzoomd door de dichtbegroeide hellingen van de Franse Berg.

De uitbreiding van de beeldentuin wordt geopend met de retrospectieve tentoonstelling Beelden in ijzer en staal met werk van de onlangs overleden Amerikaanse beeldhouwer David Smith.

Op initiatief van Oxenaar is in de zomer de privéverzameling van Robert en Lisa Sainsbury uit Londen te zien. Het is de eerste keer dat de ‘schatten, die zij in meer dan dertig jaar van zorgvuldig kiezen bijeenbrachten’ in het openbaar worden getoond. De collectie bestaat uit grote groepen werk van Henry Moore, Alberto Giacometti en Francis Bacon, alsmede 120 sculpturen en objecten afkomstig uit Afrika, Oceanië, Noord-Amerika, Mexico, Egypte, China, Griekenland en Italië. De binnenhuisarchitect Kho Liang Ie verzorgt de inrichting van de tentoonstelling. Oxenaar schrijft in de catalogus: ‘Het was voor alle partijen van het begin af duidelijk dat er een verwantschap bestond tussen de ontvangende en de te gast komende verzameling.’

Na drie jaar directeurschap formuleert Oxenaar zijn visie voor het museum. Hij vindt de ‘ontmoeting tussen natuur en kunst’ bepalend voor het karakter van het Rijksmuseum Kröller-Müller, ‘waar men in de eerste plaats rust, intimiteit, en directe esthetische beleving moet kunnen vinden zonder dat dit leidt tot de atmosfeer van een tempel der kunst of een stiltecentrum’. Richtinggevend in de uitwerking van presentaties is de ‘gemeenschapsgedachte, die voor mevrouw Kröller uitgangspunt was’, ook daarin staat de relatie natuur – beeldende kunst – en architectuur centraal.

Ook voor het aankoopbeleid kijkt Oxenaar naar Helene: ‘Het door mevrouw Kröller bereikte kwalitatieve gehalte moet maatstaaf blijven voor het niveau waarop wordt verder gegaan.’ Maar juist waar het ‘contemporaine beeldhouw- en tekenkunst van internationaal niveau betreft’, is ‘eens te meer duidelijk […] hoe inadequaat de financiële middelen zijn, die het museum thans jaarlijks ter beschikking staan’. Desondanks weet hij het zeer belangrijke werk Abstrakte figuur van Oskar Schlemmer te verwerven en introduceert hij drie nieuwe kunstenaars in de collectie. Concetto spaziale nature van Lucio Fontana,Twee verticale, drie horizontale lijnen van George Rickey en Lopende man II (1960) van Alberto Giacometti krijgen een plek in de beeldentuin.

De zomer van 1967 staat in het teken van twee duotentoonstellingen. De eerste is van de Britse kunstenaars Anthony Caro en Eduardo Paolozzi. ‘Wij tonen hun werk tegelijkertijd, omdat zij ieder op geheel eigen wijze richtinggevend zijn geweest voor de ontwikkeling van de jongste Engelse beeldhouwkunst’, aldus Oxenaar. ‘Tezamen vormen zij een kleine, maar belangrijke tussengeneratie die de overgang van oud naar nieuw heeft mogelijk gemaakt.’ Vervolgens is het de beurt aan de Zwitserse beeldhouwers Jean Tinguely en Bernard Luginbühl, die allebei recent werk laten zien.

Door ‘de bijzondere generositeit’ van Barbara Hepworth kan Oxenaar zes beelden van haar verwerven, terwijl zij bovendien het brons Ovale vorm (Trezion) schenkt. Daarmee is de belangrijke Britse kunstenaar in het museum vertegenwoordigd met 12 werken, die samen een goed beeld van haar ontwikkeling geven. Deze manier van verwerven ‘was en is in dit museum steeds een beleidsprincipe’ volgens Oxenaar, ‘waardoor kernen ontstaan die verbindend werken in de totaliteit van de verzameling’. De sculpturen worden in het Rietveldpaviljoen geplaatst, waardoor er nu permanent ‘een boeiend en Rietveld waardig samenspel van architectuur en sculptuur’ ontstaat.

Hammacher heeft bij zijn aftreden in 1963 de gelegenheid gekregen zijn portret te laten maken door een kunstenaar van zijn keuze. De opdracht is naar de beeldhouwer Hans Verhulst gegaan. Vier jaar later is de bronzen buste gereed. Oxenaar schrijft namens het personeel ‘verheugd’ te zijn ‘dat het portret thans zijn plaats in het museum heeft gekregen.’ Met de overhandiging van het kunstwerk legt Hammacher ook zijn functie als adviseur voor de beeldentuin neer. Hij blijft nog wel actief als regent van de Kröller-Müller Stichting.

Het museum koopt dit jaar vier constructivistische werken aan: Structurist work number 28, Red Wing van Charles Biederman, Reliëf constructie van Anthony Hill, Volume Suspendu van Jésus Raphael Soto en Reliëf spatio temporel no. 17 van Jean Gorin. Als tegenprestatie voor de in Belgrado georganiseerde Van Gogh-tentoonstelling schenkt de Joegoslavische overheid het museum Vogel 3 van Oto Logo en Metalen sculptuur van Dušan Džamonja. Piet Sanders, regent van de Kröller-Müller Stichting en lid van de Commissie van Bijstand, schenkt Mierenkasteel 8 van Ryokichi Mukai en Toren van Hubert Dalwood.